Jouktje van Vliet is geestelijk verzorger bij Cello. ¨We maken als geestelijk verzorgers mooie dingen mee. Situaties die erom vragen een verhaal te worden.”
Die verhalen delen we graag.
Cato – met een ‘C’
In het voorjaar van 2023 ontmoet ik Cato – ze heet natuurlijk anders.
Haar begeleider vraagt me of ik samen met haar de wensen van Cato rondom haar overlijden wil vastleggen.
Niet dat dat nu nodig is, maar Cato wil het wel graag op een rijtje hebben.
Uit de eerste ontmoeting groeit een bijzonder contact.
Cato blijkt niet zo veel mensen om zich heen te hebben. Behalve dan natuurlijk de mensen die haar begeleiden.
Dol is ze erop.
Cato zegt dat ze graag weer eens naar de kerk wil.
Vroeger ging ze daar vaak heen, om te bidden en een kaars aan te steken.
Nu zou ze dat graag weer doen, en omdat haar moeder niet meer leeft, wil ze vooral graag een kaars voor haar aansteken.
Ik zoek contact met de plaatselijke kerk.
Cato is van harte welkom om langs te komen, en als ze dat wil, kan ze ook koffie komen drinken.
Het centrum naast de kerk is op doordeweekse ochtenden open en je kunt er zomaar binnenlopen.
Dat lijkt Cato wel wat, dus we gaan op een woensdagochtend.
Eerst naar de kerk, waar Cato een kaars aansteekt en vurig bidt: voor de mensen om haar heen waar ze zoveel van houdt, en die zo goed voor haar zorgen, voor zichzelf en voor de wereld.
Daarna lopen we het centrum binnen, waar een groep mensen koffie drinkt en spelletjes doet. We zijn van harte welkom, maar Cato krijgt het benauwd en wil zo snel mogelijk weer weg.
We blijven in de maanden daarna naar de kerk gaan, maar koffie is er niet meer bij.
“Ik hoef toch geen koffie te drinken?”, vraagt Cato, als we in de kerk geweest zijn.
Vandaag gaan we weer.
Ik ben iedere keer weer onder de indruk van de manier waarop Cato voor alles en iedereen om haar heen bidt.
Haar hele ziel en zaligheid legt ze erin.
“Zullen we koffie drinken?”, vraagt ze als we de kerk uitkomen.
Ik verstop mijn verbazing, bedenk snel hoe mijn agenda eruit ziet en zeg: “Wat een goed idee!”
Kordaat stapt Cato voor me uit het centrum binnen. Er zitten een stuk of 15 mensen in het zaaltje. Cato stapt op sommige van hen af en stelt zich voor: “Cato. Met een ‘C’ “, zegt ze. En of er wel zoetjes zijn voor in de koffie.
Een kwartiertje later stapt een trotse Cato weer in mijn auto, terug naar de mensen waar ze net voor gebeden heeft.
